Ik weet de weg, met het niet-weten als gids.
Het labyrint van Chartres, als symbool van het levenspad naar het midden.
Het zijn bijzondere tijden voor ons allemaal en het vraagt veel. Vanzelfsprekendheden en dagelijkse structuren veranderen of vallen weg. We worden geconfronteerd met datgene waar we geen ervaring mee hebben. Omdat we nog niet goed weten hoe dat verder moet, hebben we meer behoefte aan houvast.
Ondertussen worden overal mooie initiatieven genomen, maar dat neemt niet weg dat je onrust voelt in deze onzekere tijd. Daar ga je natuurlijk het liefst bij weg. We willen het graag ‘weten’ en zoeken controle op de manieren die we kennen om onrust het hoofd te bieden. Met als resultaat dat de onrust blijft. Als je doet wat je deed, krijg je wat je kreeg. We splitsen af van ons hart, maar zoeken rust en vertrouwen. De spagaat is compleet.
De uitdaging is leren zien dat we deze gedachten en gevoelens niet zijn, maar hebben. Dat je ze gewaar kan zijn maar niet hoeft te volgen. Zien hoe juist ook onrust de poort opent naar een dieper weten, ook al kan je met je verstand daar niet bij.
De omstandigheden nodigen uit of anders gezegd: dwingen ons om naar binnen te gaan. Het niet-weten gebruiken om nog dieper te graven in jezelf. Dichterbij de essentie te komen die je bent, als het stille midden in het oog van een orkaan.
Ik zie hoe tegenkrachten van de afgelopen periode mij scherp geslepen hebben om juist nú daar anderen in te begeleiden. Ik ben dankbaar voor alle kwaliteiten die ik in het begeleiden van duizenden mensen heb ontwikkeld. Elkaar werkelijk te ontmoeten van mens tot mens, schouder aan schouder in wat deze tijd van ons vraagt. Niet om te zeggen hoe het moet, maar ter inspiratie zodat jij jouw antwoord vindt. Back to your nature.
‘Leading by example’ is transparant zijn in kwetsbaarheid, wat nog niet zo makkelijk is. Geen toekomst, geen verleden, maar zijn met wat nu is. Je hart weet de weg om de stilte, die overstemd is geraakt door misleidende interne dialogen, terug te vinden.
In deze tijd bied ik twee manieren van coaching aan om de noodzakelijke maatregelen die genomen zijn te respecteren en te volgen. Ten eerste is dat online, daar moest ik zelf ook even aan wennen, het is anders dan één op één. Grappig genoeg ontdekte ik dat de verbinding van hart tot hart geen tijd en ruimte kent.
Ten tweede blijft de fysieke ontmoeting mogelijk, met in acht name van de anderhalve meter afstand én zolang we beiden klachtenvrij zijn. Ik nodig je dan uit voor een wandel coaching in het bos dichtbij mijn werkruimte in Doorn. Dit geeft een extra dimensie aan het proces omdat de natuur onze eigen natuur spiegelt en bekrachtigt.
Ze werkt als katalysator in het diepe besef dat het antwoord in onszelf te vinden is en alles zijn ritme heeft. Vanmorgen nog met een cliënt… waarbij een specht liet weten dat het klopt en een valk zich liet zien op een nabije tak aan het eind van de sessie. Een bevestigende knipoog van moeder natuur. Kom je mee verdwalen?
Comments